Chociaż wiele osób myli go z mrówkojadem, mrówkojad to zupełnie inny gatunek. Chociaż prawdą jest, że oba zwierzęta mają podobieństwa, nie łączy ich żadne pokrewieństwo. W tym artykule Better-Pets.net porozmawiamy o charakterystyka mrównika, jego pochodzenie, siedlisko i styl życia.
Aardvarki to zwierzęta żyjące na kontynencie afrykańskim, żywiące się mrówkami i termitami przy użyciu oczyszczonej techniki i posiadające niesamowite możliwości. Czy wiesz, że są w stanie wykopać ponad 2 metry w ciągu zaledwie 30 minut, a ich nory mogą mieć ponad 13 metrów długości? Czytaj dalej, aby odkryć więcej ciekawostek.
Źródło- Afryka
- Afryka Południowa
Pochodzenie mrównika
mrównik, zwany także orichteropem, którego naukowa nazwa to Orycteropus afer, jest ssakiem należącym do rzędu Tubulidentata, będąc również jedynym, który istnieje z tego rzędu. Ci, którzy ochrzcili go jako mrównik, to holenderscy kolonizatorzy, którzy przybyli do Południowej Afryki w XVII wieku, i pomimo wyraźnych różnic, znaleźli podobne zwierzęta, podobne do świń domowych. Tak więc mrównik pochodzi z kontynentu afrykańskiego, gdzie gatunek powstał tysiące lat temu. W rzeczywistości obecny mrównik jest uważany za żywą skamielinę, ponieważ ma cechy prehistorycznych zwierząt.
Chociaż może przypominać mrówkojad pod pewnymi względami, w tym z nazwy, należy wyjaśnić, że są to różne gatunki i że to nie to samo co łuskowiec. Tak, wszystkie z nich żywią się mrówkami wspomaganymi długimi językami i bardzo osobliwymi zębami, ale jak już powiedzieliśmy, mrównik jest jedynym w swoim rzędzie, a podobieństwa te pojawiają się w wyniku ewolucyjnego przystosowania każdego gatunku, które musi przetrwać w określonym środowisku, w tym przypadku takim, w którym mrówki są jednym z najważniejszych źródeł pożywienia. W rzeczywistości najbliżsi krewni mrównika nie są wymienieni. Filogenetycznie najbliższymi są ryjówka słoniowa, hirakoidy i syrenidy, choć na pierwszy rzut oka mogą wydawać się zupełnie inne.
Charakterystyka mrównika
Mrównik charakteryzuje się solidnym i solidnym korpusem, łukowatym grzbietem i pysk podobny do świńskiego, ale nieco dłuższy. Jego masa ciała wynosi zwykle od 40 do 65 kilogramów, co daje całkowitą długość od 1 do 1,3 metra. Skatalogowano jednak okazy, które miały praktycznie 2 metry długości.
Jedną z osobliwości tego gatunku jest różnica między przednimi a tylnymi nogamiDlatego o ile przednie są dłuższe i mają 5 palców, wszystkie z mocnymi i ostrymi pazurami, o tyle tylne są znacznie krótsze, choć bardzo muskularne i pozbawione kciuka, mając tylko 4 palce. Palce te mają wklęsły i spłaszczony kształt, przez co wyglądają jak łopaty, które nie są ani kopytami, ani łapami.
Ciało mrównika jest chronione przez twarda i gruba skóra, ledwie pokryta cienką warstwą cienkich i kręconych włosów, brązowa w górnej części i bardziej czerwona w dolnej. Ma różne włoski wokół oczu, małe i ciemne, co daje mu korzyści sensoryczne, ponieważ muszą przeciwdziałać temu, że jego widzenie jest dość nieefektywne i często zderzają się z przeszkodami, takimi jak drzewa i krzewy.
Najbardziej charakterystyczną cechą mrównika jest niewątpliwie jego zęby, ponieważ to on daje mu zaszczyt przynależności do zakonu tubulidentates. Ta proteza jest szczególna, ponieważ zamiast ząbkowanej jamy ustnej ma jamę miazgi, złożoną z zestawu bardzo cienkich, prostych i równoległych rurek, wykonanych z wazodentyny. Kanały te nie mają szkliwa ani korzenia, co sprawia, że chociaż regularnie się zużywają, regenerują się w tym samym tempie. Ponadto młode mają siekacze i kły, które następnie po prostu znikają, podczas gdy dorośli nadal trzymają zęby trzonowe i przedtrzonowe z dala od wspomnianych rurek.
Siedlisko mrównika
Po zapoznaniu się z opisem mrównika z jego głównymi cechami fizycznymi, gdzie dokładnie on żyje? Mrównik zamieszkuje regiony afrykańskie składające się między południowym krańcem Sahary a Przylądkiem Dobrej Nadziei. Jednak badania archeologiczne z różnych gałęzi naukowych pokazują, że znaleziono dowody na to, że mrówkojady żyły dawniej w miejscach takich jak dzisiejszy Irak, oprócz Egiptu i różnych krajów śródziemnomorskich. To, co do których nie mogą się zgodzić, to czas, kiedy gatunek zniknął z tych miejsc i nie ma zgody w tej kwestii.
Odkryj więcej zwierząt kontynentu afrykańskiego w tym innym artykule: „Zwierzęta Afryki”.
Reprodukcja mrównika
Aardwarki są zwierzętami całkowicie nocne nawyki, wykonując całą swoją działalność w chwilach ciemności. W ciągu dnia chowają się w norach, norach, które kopią w ziemi za pomocą potężnych pazurów. Nie jest to jednak zwykła dziura, ale sieć połączonych ze sobą nor z główną, wykorzystywaną do reprodukcji.
To rozmnażanie ma charakter płciowy, a sezon reprodukcyjny jest jedynym, w którym mrówki przechodzą od bycia całkowicie samotnymi zwierzętami do przyjmowania przedstawiciela płci przeciwnej u swego boku. Dzieje się tak tylko do momentu kopulacji, wtedy samce znikają, a samice są odpowiedzialne wyłącznie za rozmnażanie młodych mrówkojadów. To potomstwo rodzi się po około 7 miesięcy w ciąży, po czym samica rodzi jedno potomstwo, wyjątkowo dwa, zaledwie 2 kilogramy wagi i 55 centymetrów długości całkowitej.
Cielę rodzi się łyse, ale w pełni rozwinięte, co daje porody od maja do października/listopada. W wieku zaledwie dwóch tygodni może towarzyszyć matce, w wieku 5-6 tygodni zaczyna rosnąć mu sierść, a w 14 tygodniu żywi się termitami, więc odsadzenie następuje dopiero 2 tygodnie później, przy 16 tygodniu życia . Mrównik osiąga pełną dojrzałość w wieku 6 miesięcy, ale zwykle pozostaje z matką do następnego sezonu lęgowego, kiedy to staje się samodzielny.
Karmienie mrównika
Karmienie mrównika jest mięsożerne, ponieważ jego dieta składa się z termity i mrówki. Sposób postępowania jest następujący: najpierw przekopuje się w kopcach termitów lub mrowiskach, następnie wprowadza swój długi, lepki język i wyciąga owady. Ponadto jest w stanie zamknąć nozdrza, aby zapobiec przedostawaniu się przez nie owadów i kurzu, a gruba i twarda skóra chroni ją przed bolesnymi i irytującymi ukąszeniami.
Znaczenie mrównika w jego otoczeniu
Mrównik uważany jest za gatunek bardzo pożyteczny dla środowiska. Na przykład dla nas jest to bardzo korzystne na poziomie eliminowania szkodników, takich jak termity i mrówki, ponieważ żywiąc się nimi w naturalny sposób kontrolują swoje populacje.
Innym gatunkom działają zapewniając schronienie, ponieważ mrównik zwykle dość często przemieszcza się z jednego legowiska do drugiego, a ten, którego już nie używają, jest wykorzystywany przez zwierzęta niezdolne do samodzielnego ich stworzenia. Tak jest w przypadku jeżozwierzy, szakali i dzików.
Stan zachowania mrównika
Choć na Czerwonej Liście Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody (IUCN), sporządzonej w 2014 roku, mrównik pojawia się jako gatunek mniej niepokojący, to niszczenie jego siedlisk coraz bardziej stawia go w coraz bardziej zagrożonej sytuacji .
Ma naturalnych wrogów, takich jak lwy, dziki czy psy, które zjadają głównie młode i młodsze mrówkojady, ale biegają najlepiej jak potrafią i bez wahania bronią się zaciekle przed atakami. Niewątpliwie, jego największym zagrożeniem jest człowiek, który oprócz niszczenia miejsc, w których żyją, zabija je, aby je zjeść lub wykorzystać ich skórę. Ci, którzy najczęściej polują na mrówniki, to rolnicy, którzy uważają, że ich wykopaliska zagrażają ich gospodarstwom i uprawom. Jakby tego było mało, coraz intensywniejsze i coraz częstsze stosowanie pestycydów sprawia, że mrówki i termity, będące ich pożywieniem, stają się coraz rzadsze na obszarach położonych blisko ludzkich populacji.
Bibliografia- Kingdon, J. (1971). Ssaki wschodnioafrykańskie: atlas ewolucji w Afryce, Tom 1 (przedruk wydania 1984). Nowy Jork: University of Chicago Press. ISBN 978-0226437187.
- Lindsey, P., Cilliers, S., Griffin, M., Taylor, A., Lehmann, T. & Rathbun, G. (Grupa Specjalistyczna IUCN SSC Afrotheria) (2008). Orycteropus afer. Czerwona Lista Gatunków Zagrożonych IUCN 2014. Pobrane z: https://portal.issn.org/resource/issn/2307-8235.
- National Geographic. Aardvark. Pozyskano z: https://www.nationalgeographic.es/animales/cerdo-hormiguero
Zdjęcia Aardvark
