✅ Rodzaje dzikich koni

Spisie treści

Dzikie lub dzikie konie
Konie półbordowe
„Naprawdę dzikie” konie

Dzikie konie, majestatyczne i ogniste zwierzęta przywołują nam wszystkim wolność i dumę, przychodzą na myśl obrazy dzikich stad galopujących z grzywą na wietrze w bezkresnych krajobrazach, ale w dzisiejszych czasach niewielu podróżuje po pustynnych bezkresach.

Rzeczywiście, zagrożenie stwarzane przez ludzi zmusiło ich do ograniczenia swojej egzystencji do suchych obszarów, gdzie brak żywności i wody oraz warunki sprawiają, że bardzo trudne przetrwanie.

W ramach tego, co nazywamy dzikimi końmi, wyróżnia się trzy główne typy: bordowe, półbordowe i prawdziwie dzikie konie. W tym artykule Better-Pets.net wyjaśnimy różnicę między rodzaje dzikich koni które istnieją.

Dzikie lub dzikie konie

Konie wielkorogie to dzikie konie, które są dziś na wolności i należą do kraju lub stanu. Konie Bighorn są potomkowie koni udomowionych przez człowieka, któremu udało się uciec lub który został celowo zwolniony i któremu udało się przeżyć i rozmnażać się.

Najbardziej znane dzikie konie to amerykańskie mustangi, australijskie brumbie i pustynny koń Namib:

ten mustangi To konie amerykańskiego Zachodu, które kowboje próbują oswoić podczas rodeo, te symboliczne konie wywodzą się z konie hiszpańskich zdobywców 16 wiek. Mają cechy koni arabskich, hiszpańsko-arabskich i andaluzyjskich.
Niektórzy uciekli i wrócili do swojego dzikiego życia, rozmnażali się i rozprzestrzenili na kontynencie, aż w XIX wieku było ich 2 miliony. Zwycięzcy uznali te konie za zagrożenie dla ich wyników, oskarżyli je o kradzież trawy z ich bydła i zaczęli je eksterminować.W latach 60. populacja mustangów na amerykańskim Zachodzie drastycznie spadła.
Zaniepokojony wyginięciem mustangów Kongres Stanów Zjednoczonych przegłosował w 1971 r. ustawę mającą je chronić, dziś szacuje się, że populacja mustangów w Stanach Zjednoczonych jest od 40 do 80 000 koni.

ten konie pustyni namib zejść z koni przywiezione przez Niemców pod koniec XIX wieku, kiedy skolonizowali Pustynię Namib w Nambii, jednym z najbardziej suchych regionów świata. W 1914 r. Republika Południowej Afryki najechała region Pustyni Namib i skolonizowane grupy etniczne uwolniły się od Niemców, a konie zostały same, bez opiekunów. Przetrwają dzięki oazie na pustyni. Warunki: upał, susza, wiatry piasku, brak żywności i wody bardzo utrudniają życie tym dzikim koniom: dziś dzikie konie pustyni Namib są około 300 koni a prawie połowa źrebiąt umiera w pierwszym roku życia.

ten brumbies to dzikie konie Australii, zostały sprowadzone przez Europejczyków w XIX wieku, ale w tym samym czasie konie zastępują maszyny kiedy tylko było to możliwe: wtedy konie były albo wypasane na pastwiskach, albo trafiały do rzeźni na konsumpcję. Wiele z tych, które zostały umieszczone na łąkach, zostało porzuconych i wróciło na wolność.
Konie szybko przystosowały się do ciepłego klimatu północnej Australii i zaczęły się rozmnażać i rozprzestrzeniać na kolejne obszary Australii, z czasem z powodu braku pożywienia i chowu wsobnego przeszły fizyczne zmiany, dziś są małe konie Mierzą maksymalnie 150 cm na wysokości w kłębie, często o umaszczeniu kasztanowym lub czarnym.
Kilka lat temu stali się tak liczni, że rolnicy oskarżyli ich o niszczenie plantacji i zaczęli organizować polowania na helikoptery, zabijając karabinami całe stada brumbów. Rząd australijski uważa, że brumby nie są zagrożone i nie stworzył żadnych przepisów, które by je chroniły.

Konie półbordowe

Konie półbordowe lub wolne: są to konie, które żyj swobodnie w stadach na dużych obszarach, ale w rzeczywistości należą do hodowcy koni. Wśród dzikich koni typu pół-bordowego znajdziemy pottoki z Kraju Basków, kucyki około 120 cm, zwierzęta rasowe są czarne. Żyją swobodnie na obszarach hiszpańskiego i francuskiego Kraju Basków.

Koń Camargue jest również koniem pół-wielkorogim: jest to siwy koń, który żyje na terenach delty rzeki Rodan, na południu Francji, byli w tym regionie już przed przybyciem Rzymian. Żyją swobodnie, ale należą do hodowców, którzy wykorzystują je głównie na imprezy z bykami Camargue.

„Naprawdę dzikie” konie

Właściwe dzikie konie, w dzisiejszych czasach nie istnieją: były to całkowicie dzikie gatunki koni, które nigdy nie zostały udomowione przez ludzi. Byli to koń Przewalski i Tarpan, uważani są za przodków koni udomowionych:

ten Koń Przewalskiego mieszkał przez wiele lat na nieznanych naszej cywilizacji stepach Azji Środkowej, aż w 1878 r. rosyjski pułkownik Mikołaj Przewalski przywiózł z Mongolii skórę nieznanego koniowatego: Zachód odkrył wtedy konia Przewalskiego, konia prawdziwie dzikiego, nigdy nie udomowionego przez człowieka. Ale ciekawość wywołana odkryciem konia Przewalskiego będzie przyczyną jego zniknięcia: stada koni Przewalskiego są wypierane i zabierane do niewoli, polowania i rozwój rolnictwa zakończyły się zdziesiątkowaniem konia Przewalskiego. Dziś ocalałe z tego gatunku istnieją tylko w niewoli: jest ich kilka tysięcy rozproszonych w ogrodach zoologicznych.

ten tarpan, koń ze stepów Azji Zachodniej i Europy Środkowej zniknął całkowicie: ostatni tarpan zmarł w niewoli pod koniec XIX wieku. Był to mały koń, od tamtej pory wzrostu kucyka miała około 130 centymetrów wzrostu, zazwyczaj była koloru szarego. Został w dużej mierze wytępiony przez chłopów, dziś lokalna rasa kucyków z Polski: rasa koników posiada pewne cechy tarpana, ale chociaż przypomina tarpana, konik nigdy nie będzie miał cech dzikiego konia.