W rodzinie strzygów, wśród sów, sów i innych ptaków nocnych, jest wspaniały Królewska Sowa. Gatunek ten jest wyjątkowy pod wieloma względami, podkreślając jego królewski wygląd i duże zdolności adaptacyjne.
Puchacze to zwierzęta, które już od średniowiecza były bardzo podziwiane, zwłaszcza za ich osobliwa piosenka. Ponadto doskonale sprawdzają się jako sposób na zwalczanie szkodników i zapobieganie gniazdowaniu gatunków inwazyjnych w regionach, z których nie pochodzą. Chcesz dowiedzieć się więcej o puchaczu i jego głównych cechach? Czytaj dalej zakładkę Better-Pets.net i odkryj najciekawsze fakty na temat tych niesamowitych zwierząt.
Źródło- Azja
- Europa
- Afganistan
- Niemcy
- Andora
- Armenia
- Austria
- Belgia
- Bośnia i Hercegowina
- Bułgaria
- Chiny
- Chorwacja
- Dania
- Słowacja
- Słowenia
- Hiszpania
- Finlandia
- Grecja
- Węgry
- Włochy
- Japonia
- Litwa
- Monako
- Nepal
- Holandia, Holandia
- Polska
- Portugalia
- Republika Czeska
- Rosja
- Szwecja
Historia puchacza
Puchacz należy do rodzaj Bubo, do którego należy ponad 20 gatunków sów, zwanych sowami rzeczywistymi lub rogatymi. Gatunki te występują w różnych krajach i charakteryzują się dużym rozmiarem.
W szczególności przedstawia puchacz łącznie 16 podgatunków, każdy z unikalnymi i specjalnymi cechami:
- Japoński puchacz.
- Puchacz.
- Himalajska puchacz.
- Puchacz Iberyjski.
- Bizantyjski puchacz.
- Puchacz Jakucki.
- Puchacz chiński.
- Puchacz afgański.
- Puchacz turkmeński.
- Puchacz rosyjski.
- Puchacz Syberyjski Zachodni.
- Puchacz Tarim.
- Puchacz tybetański.
- Puchacz stepowy.
- Puchacz Ussuri.
- Puchacz wschodniosyberyjski.
Te sowy są nazwane po dźwięk ich śpiewu, który brzmi jak twoje imię „Bubo, bubo”Stąd w średniowiecznych bestiariuszach, gdzie była wysoko ceniona, nazywano ją dokładnie tak samo, jak ta emitowana przez nich onomatopeja, znana już jako bubos.
Historycznie grali różne zadania hodowane w niewoli, coś stosunkowo łatwego, ponieważ łatwo je udomowić. Z tego powodu od wieków są one częste w sokolnictwie, a także w zwalczaniu szkodników i w celu uniknięcia gniazdowania niechcianych ptaków, takich jak mewy czy gołębie.
Charakterystyka puchacza
Puchacz jest dużym ptakiem prążkowanym lub nocnym drapieżnikiem, ponieważ średnie wymiary jednej z tych sów to około 70 centymetrów od głowy do ogona, rozpiętość skrzydeł 150 cm i pomiędzy 2,5 i 3,5 kilograma wagi. Mimo to zdarzały się okazy, które przekraczały 4 kilogramy i 170 centymetrów rozpiętości skrzydeł, będąc naprawdę dużymi.
Mają niesamowite i przyciągające wzrok głęboko pomarańczowe oczy, prezentując odważny i przenikliwy wygląd. Jak wszystkie orły czy sowy rogate, przedstawia dwa pióropusze piór które wyglądają jak uszy, umieszczone po bokach czaszki. Ciekawostką jest to, że samce mają bardziej potargane pióra tych piór, co jest używane przez ekspertów do rozróżniania samców i samic puchacza.
Oprócz dużego rozmiaru, który już robi wrażenie, mają kilka mocne i ostre pazury, gotowy do działania w każdej chwili. Co w połączeniu z jego krótki, ale mocny szczyt, czyni go śmiertelnym drapieżnikiem, zdolnym do łapania kawałków znacznie większych niż jego własny.
Jego upierzenie składa się z płaszcza z piór, właściwie mieszanki miękkich i sztywnych piór, które pozwalają mu latać wyjątkowo ukradkiem. Te pióra są brązowe i cętkowane i różnią się między odcieniami brązu, bieli i czerni.
Siedlisko puchacza
Puchacz przedstawia duża dystrybucja w całej Eurazji, z wyjątkiem obszarów arktycznych i tropikalnych Azji Południowo-Wschodniej, a także obszarów suchych, takich jak Arabia lub obszarów wyspiarskich, takich jak wyspy Morza Śródziemnego czy Zjednoczone Królestwo. Na ogół unika skupisk ludności, preferując miejsca oddalone od populacji ludzkich.
Ogólnie rzecz biorąc, ptaki te są bardzo adaptacyjne, ponieważ wystarczy im wystarczająco dużo miejsca, aby móc dobrze wykonywać manewry lotnicze. Wydaje się jednak, że woli obszary klifowe i wąwozowe, w którym znajdują się drzewa i krzewy, jak zwykle gniazduje w skale, o czym skomentujemy, mówiąc o jego zwyczajach w zakresie rozrodu. Powodem, dla którego unikają obszarów suchych lub polarnych, jest brak zdobyczy do ich dyspozycji, ponieważ to w miejscach zalesionych lub na miękkiej glebie mogą łapać gryzonie, które kopią swoje nory w tych glebach.
Jeśli chodzi o wysokość, puchacz nie ma zawrotów głowy, ponieważ zamieszkuje miejsca tak wysokie jak Alpy (dojście do 2100 m n.p.m.) Himalaje czy góry tybetańskie.
Nie są ptakami wędrownymi, zwykle żyją w tym samym miejscu przez całe życie, prowadząc siedzący tryb życia i nie opuszczając domu, z wyjątkiem przypadków skrajnych potrzeb, takich jak jego zniszczenie lub brak pożywienia.
Reprodukcja puchacza
W reprodukcji puchacza należy podkreślić ich zalotyTo wtedy samce śpiewają tak słynną pieśń weselną. Słychać to od jesieni do zimy, kiedy nabiera mocy. Po zalotach, które obejmują pieśń samca i różne ruchy służące przyciąganiu samicy, następuje kopulacja.
Pomiędzy miesiącami styczeń i luty samica tworzy sprzęgło, zwykle tworzone przez między 2 i 4 jajka całkowicie biały, który będzie jedyny przez cały rok. Te jajka muszą być inkubowany około 35 dni, coś, co robi wyłącznie matka. Aby złożyć jaja, samice przygotowują gniazda tam, gdzie mogą, bez budowania gniazda jako takiego, ale wykorzystując naturalne gniazda, takie jak dziury w drzewach lub jamy w skałach, chociaż zaobserwowano również, że wykorzystują gniazda innych ptaków, które znajdują na drzewach.
Zaczynają się wylęgać, gdy tylko złożą pierwsze jaja, dlatego pisklęta nie rodzą się w tym samym czasie, jeśli nie to, że robią to w złym czasie od siebie, powoduje to hierarchię jedzenia w tym czasie, ponieważ się urodzili. W ten sposób najstarsze grają z przewagą, bo kiedy rodzi się ich rodzeństwo, są już większe i silniejsze.
Pisklęta są karmione oboje rodzicówSamica jednak dużo więcej czasu i wysiłku poświęca karmieniu swoich młodych, które wkrótce po urodzeniu zaczynają eksplorować okolice gniazda. Jednak pierwsze loty odbywają dopiero w wieku około 2 miesięcy, są karmione przez rodziców przez kolejny miesiąc, a ostatecznie opuszczają gniazdo w wieku 3 miesięcy.
Jedzenie i zwyczaje puchacza
Puchacz jest samotne zwierzę, który spotyka się ze swoimi kongenerami dopiero w sezonie lęgowym, dokonując zalotów, kopulacji i tyle. Jeśli chodzi o karmienie puchacza, uważa się je za super drapieżniki, będąc na szczycie łańcucha pokarmowego, ponieważ poza ludźmi nie mają żadnego naturalnego drapieżnika. Są mięsożercami i żywią się swoją zdobyczą, którą najlepiej jest króliki i kuropatwy.
Są nocnymi ptakami, które poruszają się z niesamowitą niewidzialnością, mogąc tropić swoją ofiarę przez długi czas, nie zdając sobie sprawy z ich obecności. Śledzą ich, dopóki nie uznają, że nadszedł właściwy moment, w którym są na nich rzucane, chwytając je ostrymi pazurami i mocnym dziobem. Wyróżnia się tym, że oprócz mniejszych królików i gryzoni są one zdolne do polowania na zwierzęta takie jak jelonki, ważące ponad 10 kilogramów, czyli ponad dwukrotność ich masy ciała.
Stan ochrony puchacza
Ponieważ najczęstszą zdobyczą puchaczy są kuropatwy i króliki, były one ścigany przez myśliwych, którzy widzieli, jak ich zdobycz została zabrana przez te zwierzęta. Do 1973 roku, w którym gatunek ten był prawnie chroniony, uważano je za robactwo i bezlitośnie unicestwiano.
Ale nie tylko myśliwi są niebezpieczni dla ochrony tego gatunku, ponieważ zdarzały się liczne przypadki puchacza, który ginął w wyniku uderzenia w turbiny wiatrowe i turbiny wiatrowe, innych przejechanych i tych, które zostały porażone prądem za opieranie się na zelektryfikowanych linie. Ale najsmutniejsza jest liczba tych, którzy giną z rąk kłusowników i z powodu niepowstrzymanych zniszczenie ich siedlisk.
Z tych wszystkich powodów puchacz jest uważany za gatunek o szczególnym znaczeniu, będąc przerwane jako gatunek zagrożony dla poprawy ewolucji ich populacji. Konkretnie szacuje się, że w naszym kraju jest od 2500 do 5000 par puchaczy, podczas gdy w Europie liczba ta wynosi od 12 000 do 42 000 par[1].
Bibliografia- SEOBirdlife. Królewska Sowa. Pozyskane z: https://www.seo.org/ave/buho-real/
- BirdLife International (2012). bubo bubo. Czerwona Lista Gatunków Zagrożonych IUCN 2015.4. ISSN 2307-8235. Źródło 22 maja 2021-2022.
- Nogueras, E. (2010). Sierra de Baza: Puchacz. Pozyskano z: http://www.sierradebaza.org/Fichas_fauna/00_Aves/10-07_buhoreal/buhoreal.htm
Zdjęcia puchacz
