W Better-Pets.net chcemy Cię przedstawić Elephas maximus, nazwa naukowa Słoń azjatycki, największy ssak na kontynencie azjatyckim. To zwierzęta, które przyciągają ludzi, co ma straszne konsekwencje dla gatunku. Należą do rzędu Proboscidea, rodziny Elephantidae i rodzaju Elephas.
Jeśli chodzi o klasyfikację podgatunków, istnieją odmienne stanowiska, jednak niektórzy autorzy uznają istnienie trzech, którymi są: słoń indyjski, słoń lankijski i słoń sumatrzański. We wspomnianych oznaczeniach naukowcy wykorzystali głównie różnice w kolorze skóry i wielkości swojego ciała. jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o Słonie azjatyckie, ich rodzaje i cechy, czytaj dalej ten interesujący artykuł.
Gdzie mieszka słoń azjatycki?
Gatunek ten pochodzi z Bangladeszu, Kambodży, Chin, Indii, Indonezji, Laotańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej, Malezji, Birmy, Nepalu, Sri Lanki, Tajlandii i Wietnamu.
Początkowo słoń azjatycki miał szeroki zasięg występowania, od zachodniej Azji, przez wybrzeże Iranu po Indie, a także w kierunku Azji Południowo-Wschodniej i Chin. Niemniej jednak, wyginął na wielu obszarach w którym pierwotnie zamieszkiwała, koncentrując się na izolowanych populacjach w 13 stanach łącznego obszaru pierwotnego rozmieszczenia. Na indyjskich wyspach wciąż żyją dzikie populacje.
Dzięki szerokiemu zasięgowi występowania słoń azjatycki jest obecny w różne typy siedlisk, głównie w:
- Wiecznie zielone lasy tropikalne.
- Półzimozielone lasy tropikalne.
- Wilgotne lasy liściaste tropikalne.
- Suchy cierń i suche lasy tropikalne
- Łąki
- Uprawiany peeling.
Zwykle jest to widoczne różne wysokości, od poziomu morza do 3000 m n.p.m.
Słoń azjatycki do przetrwania wymaga stała obecność wody w swoim środowisku, którego używa nie tylko do picia, ale także do kąpieli i tarzania się.
Jego obszary dystrybucji są dość szerokie ze względu na jego umiejętność poruszania sięJednak obszary, które zdecydują się zamieszkać, będą zależeć z jednej strony od dostępności pożywienia i wody, a z drugiej od przekształceń, jakie ekosystem przechodzi pod wpływem ludzkich zaburzeń.
Charakterystyka słonia azjatyckiego
Słonie azjatyckie są dość długowieczne i mogą żyć od 60 do 70 lat. Te uderzające zwierzęta osiągają wysokość od 2 do 3,5 metra i ponad 6 metrów długości, chociaż zwykle są mniejsze od słonia afrykańskiego, ważą do 6 ton. Mają dużą głowę, a zarówno pień, jak i ogon są długie, jednak uszy są mniejsze niż jego afrykański krewny. Jeśli chodzi o kły, to nie wszystkie osobniki tego gatunku zwykle je posiadają, zwłaszcza samice, którym ich zwykle brakuje, podczas gdy u samców są długie i duże.
Ich skóra jest gruba i dość sucha, mają bardzo mało włosów lub nie mają ich wcale, a kolor jest różny. między szarym a brązowym. Jeśli chodzi o nogi, przednie mają pięć palców w kształcie kopyt, a tylne cztery. Mimo dużych rozmiarów i wagi są dość zwinne i bezpieczne w ruchu, a także bardzo dobrze pływają. Cechą charakterystyczną jest obecność pojedynczy płatek na nosie który znajduje się na końcu rury. Ta ostatnia struktura jest niezbędna do karmienia, picia wody, wąchania, dotykania, wydawania dźwięków, mycia, leżenia na ziemi, a nawet walki.
Z drugiej strony słonie azjatyckie są społeczne ssaki które są przyzwyczajone do przebywania w stadach lub klanach, składających się głównie z samic, z obecnością starszej matki i starszego mężczyzny, oprócz potomstwa.
Innym charakterystycznym aspektem tych zwierząt jest to, że mają tendencję do pokonywania dużych odległości w poszukiwaniu pożywienia i schronienia, jednak mają tendencję do rozwijania powinowactwa do obszarów które określają jako swój dom.
Rodzaje słoni azjatyckich
Słonie azjatyckie są podzielone na trzy podgatunki, którymi są:
Słoń indyjski (Elephas maximus indicus)
Słoń indyjski to ten, który posiada większa liczba osobników trzech podgatunków. Zamieszkuje głównie różne obszary Indii, choć w nielicznych proporcjach może znajdować się poza granicami tego kraju.
Ma kolor od ciemnoszarego do brązowego, z obecnością jasne lub różowe plamy. Jego waga i wielkość są pośrednie w porównaniu z pozostałymi dwoma podgatunkami. To bardzo towarzyskie zwierzę.
Słoń Sri Lanki (Elephas maximus maximus)
Słoń ze Sri Lanki to słoń z większy rozmiar wśród Azjatów o wadze do 6 ton. Jest szary lub cielisty z czarne lub pomarańczowe plamy i prawie wszystkim brakuje kłów.
Występuje rozproszony na suchych obszarach wyspy Sri Lanka. Według szacunków nie przekraczają one sześciu tysięcy osobników.
Słoń sumatrzański (Elephas maximus sumatranus)
Słoń sumatrzański to najmniejszy grupy azjatyckiej. Jest głęboko zagrożony i jeśli nie zostaną podjęte pilne działania, prawdopodobnie zostanie wygaszony w ciągu najbliższych kilku lat.
Ma większe uszy niż poprzednie. Dodatkowo ma kilka dodatkowych żeberek.
Słoń z Borneo, słoń azjatycki?
W niektórych przypadkach słoń z Borneo (Elephas maximus borneensis) jest uważany za czwarty podgatunek słonia azjatyckiego. Jednak kilku naukowców odrzuca ten pomysł i włącza go do podgatunku Elephas maximus indicus Albo Elephas maximus sumatranus. Oczekuje się, że precyzyjne wyniki badań zdefiniują tę różnicę.
Co jedzą słonie azjatyckie?
Słoń azjatycki jest świetny ssak roślinożernyi wymaga dużych ilości jedzenia dziennie. W rzeczywistości spędzają zwykle więcej niż 14 godzin dziennie na karmieniu, więc osiąga zjedz około 150 kg wagi w jedzeniu. Ich dieta składa się z szerokiej gamy roślin, a niektóre badania wykazały, że są w stanie spożywać do ponad 80 różnych gatunków roślin w zależności od siedliska i pory roku. W ten sposób mogą jeść wiele różnych:
- Drewniane rośliny.
- Pastwisko.
- Osiedle.
- Pędy.
- Kora
Ponadto słonie azjatyckie odgrywają kluczową rolę w dystrybucja roślin w ekosystemach, które zamieszkują, ponieważ łatwo rozsiewają duże ilości nasion.
Reprodukcja słonia azjatyckiego
Samce osiągają zazwyczaj dojrzałość płciową między 10 a 15 rokiem życia, samice wcześniej. Na wolności samice rodzą na ogół w wieku od 13 do 16 lat. Rozwijają okresy ciąży trwające 22 miesiące i mają pojedynczy lęg, które mogą ważyć do 100 kilogramów i karmić zwykle piersią do 5 lat, choć w tym wieku potrafią również spożywać rośliny.
Kobiety zachodzą w ciążę w o każdej porze roku, do czego samce dają znać o swoim usposobieniu. Przedziały ciążowe u samicy trwają od 4 do 5 lat, jednak przy dużej gęstości zaludnienia czas ten może się wydłużyć.
Cielęta słonia są dość podatne na atak kotów, jednak społeczna rola tego gatunku odgrywa fundamentalną rolę w ochronie noworodków, tak że dorosłe samice i głównie babcie opiekują się najmłodszymi.
Strategie rozrodcze słonia azjatyckiego
Charakterystyczną cechą słonia azjatyckiego jest to, że dorosłe samce rozpraszają młode samce, gdy dojrzewają płciowo, chociaż pozostają one w zakresie, który określają jako dom, młode samce mają tendencję do oddzielania się od stada.
Ta strategia miałaby pewne zalety dla: zapobiegać reprodukcji między spokrewnionymi osobnikami (chów wsobny), co jest bardzo ważne dla przepływu genów. Kiedy samica jest dojrzała płciowo, samce zbliżają się do stada i konkurują o reprodukcję, choć nie tylko zależy to od tego, czy jeden samiec wygra z innymi, ale również samica to zaakceptuje.
Stan ochrony słonia azjatyckiego
Słoń azjatycki jest wymarły w Pakistanie, natomiast w Wietnamie szacowana jest populacja na około 100 osobników. Na Sumatrze i Birmie jest poważnie zagrożona.
Od lat słonie azjatyckie są poddawane ubojowi, aby uzyskać kość słoniową i ich skóry dla robienie amuletów. Ponadto szacuje się, że wiele słoni zostało otrutych lub porażonych prądem przez ludzi w celu usunięcia ich z zamieszkiwanych przez ludzi przestrzeni.
Obecnie istnieją pewne strategie, które mają na celu powstrzymanie znacznego spadku populacji słoni azjatyckich, jednak wydają się one niewystarczające ze względu na stan zagrożenia, w jakim są nadal utrzymywane.
Jeśli chcesz przeczytać więcej artykułów podobnych do Słonie azjatyckie - rodzaje i cechy, zalecamy wejście do naszej sekcji Ciekawostki świata zwierząt.
BibliografiaDe Lorenzo, M. i Iglesias, C. (2016). Słoń azjatycki poddany turystyce: jaka jest cena za złamanie jego duszy? Uniwersytet w Santiago de Compostela, Hiszpania. Dostępne: https://minerva.usc.es/xmlui/bitstream/handle/10347/14957/Garc%C3%ADa%20de%20Lorenzo_Iglesias%20Rodr%C3%ADguez_El%20elefante%20asiatico%20sometido%20al%20turismo_%20El% 20precio% 20por% 20break% 20su% 20alma.pdf? Sekwencja = 1 i isAllowed = y
A. Gopala, O. Hadian, A. Sunarto, A. Sitompul, A. Williams, P. Leimgruber, SE Chambliss i D. Gunaryadi (2011). Elephas maximus sp. sumatran . Czerwona Lista Gatunków Zagrożonych IUCN. Dostępne pod adresem: https://dx.doi.org/10.2305/IUCN.UK.2011-2.RLTS.T199856A9129626.en
Williams, C., Tiwari, SK, Goswami, VR, de Silva, S., Kumar, A., Baskaran, N., Yoganand, K. i Menon, V. (2020). Elephas maximus. Czerwona Lista Gatunków Zagrożonych IUCN. Dostępne: https://dx.doi.org/10.2305/IUCN.UK.2020-3.RLTS.T7140A45818198.en
