Rasy koni hiszpańskich - PEŁNA LISTA (ze zdjęciami)

Inteligentne i wrażliwe konie są doskonałą firmą dla wszystkich miłośników zwierząt, którzy mają przestrzeń i niezbędną zdolność do zaspokojenia wszystkich potrzeb żywieniowych, weterynaryjnych, opiekuńczych itp.

Z drugiej strony jest wielu ludzi, którzy po prostu uwielbiają poznawać wszelkiego rodzaju informacje o tych zwierzętach bez zamiaru dzielenia się swoim życiem z jednym, ponieważ w całkowitej wolności te zwierzęta mogą być najszczęśliwsze. Aby pogłębić naszą wiedzę na temat tych zwierząt, w tym artykule Better-Pets.net przyjrzymy się Hiszpańskie rasy koni, zwracając uwagę na jego najważniejsze cechy.

Hiszpański koń czystej krwi

Przegląd ras koni hiszpańskich rozpoczynamy od czystej rasy hiszpańskiej, znanej w wielu miejscach jako koń andaluzyjski. Ministerstwo Rolnictwa, Rybołówstwa i Żywności rządu Hiszpanii uważa ją za jedyną rodzimą odmianę promocji. Konie tej rasy są pełne wdzięku, proporcjonalne linie i dumna poza. Jeśli chodzi o jego osobowość, wyróżnia się inteligencja, żywotność, szlachetność i odwaga.

Mierzą około 160-170 cm. Są to konie o szerokiej klatce piersiowej i łopatkach. Ich grzywy są długie, faliste i jedwabiste w dotyku. Grzbiet jest długi i prosty, a zad wyróżnia się zaokrąglonym wyglądem i jest bardzo mocny i mocny. Kończyny też są mocne. Sumując wszystkie jego cechy, ogólne wrażenie sprawia wrażenie zwartego konia, dobrze proporcjonalne, zwinne i harmonijne. Jest dobrym skoczkiem.

Jest to rasa o starożytnym pochodzeniu i wynik krzyżówek różnych ras. Mieszanka z końmi arabskimi zmodyfikowała wygląd przodków rasy, zapewniając elegancką i dumną postawę, którą wskazaliśmy.

Koń kartuzyjski

Z koniem czystej krwi hiszpańskiej związany jest kartuz. W XV wieku to kartuzi, którzy byli w Jerez, zaczęli od selekcji tej rasy z czystego konia hiszpańskiego. Wynik był wzorowy nieco mniejszy rozmiar, choć nie przesadnie, ale te same cechy. Obecnie jest to jedna z ras koni hiszpańskich, które rodzą się tylko w naszym kraju. Są uważani za rodowód w czystej hiszpańskiej rasie.

Koń Asturcón

Zgodnie z klasyfikacją przedstawioną przez Ministerstwo Rolnictwa, Rybołówstwa i Żywności, dokonujemy obecnie przeglądu hiszpańskich ras koni uważanych za autochtoniczne i w zagrożeniu wyginięciem. Tak więc pierwszą rasą jest Asturcón. Jak sama nazwa pozwala zgadywać, są to konie, których pochodzenie znajduje się w Księstwie Asturii, choć obecnie jest ono rozciągnięte na inne prowincje.

Są tak stare, że istnieją odniesienia do nich z 80 roku p.n.e. Pod względem morfologicznym mają średnią i dobrze zarysowaną głowę, szerokie nozdrza, długie grzywy i mocne szczęki. Klatka piersiowa jest głęboka, a zad spadzisty. Mają dobre proporcje długości i szerokości. Kopyta są małe, czarne i zaokrąglone. Jego peleryna jest czarny, kasztanowy lub kasztanowy. Mierzą 130 cm w kłębie i ważą od 250 do 275 kg. Ich naturalnym środowiskiem są góry i są przystosowane do śniegu i zimna. Są bardzo wytrzymałe.

Koń burguete

Ta rasa koni hiszpańskich jest wynikiem skrzyżowania klaczy Jaca Navarra z końmi francuskimi. Są w Nawarrze. Czy rustykalna, z żywym temperamentem i dobrze rozwiniętym ciałem. Jego sierść może być kasztanowa lub kasztanowata. Mierzą od 145 do 150 cm i ważą od 650 do 750 kg. Zazwyczaj są hodowane na półwolności, na łąkach lub w górach, do których są dobrze przystosowane i mogą przenieść się do stajni w najgorszym sezonie pogodowym.

Koń górski Kraju Basków

Logicznie rzecz biorąc, ta rasa koni hiszpańskich pochodzi z Kraju Basków. Ich solidny i kompaktowy korpus i jego rustykalny wygląd. Są średniej wielkości. Żyją w górach i żywią się zasobami naturalnymi, które w nich znajdują. W cieplejszych miesiącach wyjeżdżają na tereny górskie, natomiast przy złej pogodzie zbliżają się do łąk i brzegów rzek.

Galicyjski koń czystej krwi

Jej nazwa jasno wskazuje, że ta rasa koni hiszpańskich pochodzi z Galicji i występuje w całej społeczności, choć w większej liczbie w prowincji Lugo i na niektórych obszarach Pontevedra. Jest to rasa, o której wzmianki można znaleźć już w XV wieku.

Są to konie proporcjonalna głowa i peruka. Ich uszy są małe, a oczodoły dobrze zaznaczone. Oczy są duże i bardzo wyraziste. Brzuch jest zaokrąglony, klatka piersiowa głęboka, a ogon długi. Kończyny są krótkie i mocne, a stawy mocne. Kopyta są małe i zaokrąglone.

Peleryna może być czarna lub brązowa. Mierzą w kłębie 130 cm, są bardzo rustykalne i zdolny do przystosowania się do bardzo niesprzyjających warunków pogodowych. Jeśli chodzi o jego charakter, wyróżnia się uległość, szlachetność i inteligencja.

Cavall pirinenc català

Znajduje się ta rasa koni hiszpańskich w rejonie Pirenejów. Są to konie, które są trzymane na wolności bez potrzeby ingerencji człowieka, chociaż czasami, w szczególnie zimne dni, oferowana jest słoma. W każdym razie pozostają praktycznie przez cały rok na świeżym powietrzu i na wypasie. Są bardzo dobrze przystosowane do swojego siedliska, podkreślając ich wielką rustykalność. Ciekawostką jest, że są przedwcześnie rozwinięte pod względem dojrzałości płciowej i wyróżniają się zdolnościami macierzyńskimi klaczy.

Koń hiszpańsko-bretoński

Ta rasa konia hiszpańskiego pochodzi z skrzyżowanie klaczy hiszpańskich i ogierów bretońskich. Krzyże te miały miejsce w Kantabrii, Pirenejach i niektórych obszarach Kastylii i León, gdzie obecnie się znajdują.

Są to konie tęgi, o prostym profilu, małych uszach, szerokich nozdrzach, grubych wargach, mocnej szyi, zaokrąglonym grzbiecie i szerokim zadzie. Mierzą w kłębie od 145 do 149 cm i ważą od 656 do 661 kg. W ciepłych i umiarkowanych miesiącach nie mieszkają w stajniach, ale na wysokogórskich pastwiskach, a wraz z nadejściem śniegu przenoszą się na łąki. Są doskonale przystosowane do otoczenia.

Koń Jaca Navarra

Nazwa tej rasy konia hiszpańskiego łączy jedną z jego cech fizycznych z miejscem pochodzenia. Tak więc „jaca” oznacza „niski koń”, ponieważ mierzą mniej niż 147 cm, średnia wynosi od 130 do 135. Z drugiej strony rasa ta wywodzi się z Nawarry. Występują głównie w obszarze północno-zachodnim. Ważą od 425 do 500 kg.

Wyróżniają się wigorem. Są mocne, rustykalne i dobrze przystosowane do gór. Jego peleryna jest kasztanowa w różnych odcieniach. Grupy tych koni żyją w górach, górach czy na łąkach, żywiąc się tym, co tam zastają, choć czasami w najtrudniejszych porach roku oferowane są im suplementy.

Koń Losino

Nazwa tej rasy koni hiszpańskich pochodzi od miejsca jej pochodzenia, czyli doliny Losa położonej w prowincji Burgos. Są również znane jako konie Merindades. Oprócz Burgos, jego pochodzenie jest zaznaczone na wybrzeżu Kantabrii. Najbardziej rozpowszechnioną hipotezą jest to, że powstał on ze skrzyżowania koni celtyckich z tymi, które żyły na półwyspie. Jasne jest jego wiek.

Wyróżniają się w nich proporcjonalna głowa i delikatne rysy. Uszy są małe, szyja mocna, klatka piersiowa szeroka, grzbiet szeroki, a kończyny cienkie. Są z czarna sierść i obfita grzywa. Mierzą w kłębie od 130 do 140 cm i ważą od 300 do 350 kg.

Jeśli chodzi o postać, chodzi o zwierzęta posłuszny, szlachetny, kochający, żywy i z dużą zdolnością uczenia się. Żyją w górzystym terenie i zaroślach, z łatwością poruszając się nawet w trudnych obszarach. W zależności od pory roku występuje również w lasach, na łąkach czy na polach. Są bardzo odporne nie tylko na ekstremalne warunki, ale również na choroby.

Koń majorkański

Jej nazwa wyjaśnia pochodzenie i miejsce zamieszkania tej rasy koni hiszpańskich. Jest to bardzo stara rasa, w której szczupła sylwetka. Jednocześnie są rustykalne, wytrzymałe i doskonale dopasowują się do ich siedliska. Mają bardzo dobry charakter. Peleryna jest czarny i mogą mieć białą plamę na twarzy. Mierzą od 161 do 162 cm i ważą od 456 do 467 kg. Jako ciekawostkę wyróżnia się jego zdolność reprodukcyjna.

Koń bagienny

Bagna Parku Narodowego Doñana w Huelvie dały nazwę tej rasie koni hiszpańskich. Wywodzą się z koni zamieszkujących bagna rzeki Gwadalkiwir, choć mają też krzyżówki z innymi rasami, zwłaszcza z Afryki Północnej. Niektóre z tych okazów podróżowały do ​​Ameryki z Krzysztofem Kolumbem.

Są z mocna, ale harmonijna cera. Głowa wydaje się duża na krótkiej szyi. Wyróżniają się wymiary jego brzucha i smukłych kończyn. Pod względem charakteru są zwierzętami zrównoważonymi, spokojnymi, żywymi i odpornymi. Potrafią pokonywać duże odległości w poszukiwaniu pożywienia, ponieważ w swoim środowisku znoszą bardzo trudne warunki pogodowe. Jego sierść jest zwykle szara, kasztanowa lub czarna. Mierzą od 140 do 148 cm.

Koń z Minorki

Ta rasa konia hiszpańskiego pochodzi z Minorki, chociaż rozprzestrzeniła się na różne kraje. To są konie szczupła i czarna peleryna. Żaden inny kolor nie jest dozwolony, chociaż na głowie i nogach występują białe plamy. Mierzą od 157 do 161 cm. Są przyzwyczajone do trzymania w mieszanym reżimie stajni i wypasu. W każdym razie są doskonale przystosowane do swojego otoczenia.

Koń Monchino

Nazwa tej rasy konia hiszpańskiego nawiązuje do „krzaka drzewka”. Otrzymują tę nazwę za świetne przystosowanie do terenu, w którym żyją, jakim jest góra, nawet najbardziej nierównych terenów. Są wynikiem połączenia koni z północy półwyspu, kucyków angielskich i celtyckich. Występują w Kantabrii oraz na obszarach Burgos i Kraju Basków.

Jego peleryna może być czarny lub brązowy. Dozwolone są białe plamy. Mierzą 147 cm i ważą od 200 do 250 kg. Są bardzo rustykalne i odporne na choroby. Z drugiej strony jego gburowaty charakter utrudnia nawiązanie z nimi relacji. Z tego powodu są trzymane w górach i nawet jedzenie, które można im ofiarować, jest tam pozostawiane.

Koń Pottoka

Wśród hiszpańskich ras koni wymieniamy również kucyki pottoka, imię, które w języku baskijskim oznacza „mały koń”. Pochodzą z Euskadi i Navarry, mierzą 124 cm w kłębie i ważą od 185 do 225 kg. Jego pochodzenie datuje się na 30 000 lat temu.

Są to zwierzęta bardzo odporne, mogące w razie potrzeby żywić się nawet ciernistymi ziołami. Bardzo oswojone i rustykalne, mają świetna energia i wszechstronność. Wyróżniają się duże i wyraziste oczy, szerokie nozdrza i lekko opadająca górna warga. Mają krótką szyję i obfite grzywy, prosty grzbiet i zaokrąglony zad. Jego klatka piersiowa jest szeroka, ramiona proste, a kończyny cienkie. Tymczasem hełmy są małe i twarde. Sierść jest bardzo ciemna, kasztanowo czarna.

Hiszpańsko-arabski koń czystej krwi

Jak sama nazwa wskazuje, ta rasa koni hiszpańskich powstała z krzyżówki czystej rasy hiszpańskiej i czystej rasy arabskiej setki lat temu. Z koniem hiszpańsko-arabskim starano się połączyć zalety obu. Od Araba jego równowaga, opór i zwinność. Inteligencja i łatwość uczenia się rasy hiszpańskiej. Jego pochodzenie znajduje się w Andaluzji, choć dziś okazy występują w całej Hiszpanii.

Są to konie szczupła, elegancka i harmonijna sylwetka. Mierzą od 158 do 160 cm i ważą od 400 do 450 kg. Głowa ma kształt piramidy, uszy są średnie, oczy i szczęki są zaokrąglone, a usta cienkie. Tułów mocny i dobrze umięśniony. Zad długi i tylko lekko opadający. Klatka piersiowa jest głęboka, a brzuch podciągnięty.

Wyróżnia się również jego dobrym charakterem, ponieważ jest bardzo posłusznym, łatwym do opanowania i aktywnym koniem, a także wytrzymałym i zdolnym. Potrafi przystosować się do niesprzyjających okoliczności i przezwyciężyć choroby.

Jeśli chcesz przeczytać więcej artykułów podobnych do Hiszpańskie rasy koni, zalecamy przejście do naszej sekcji Co musisz wiedzieć.

Bibliografia

• Ministerstwo Rolnictwa, Rybołówstwa i Żywności rządu Hiszpanii. https://www.mapa.gob.es/es/default.aspx
• Ravazzi, Gianni. (1994). Wielka ilustrowana księga koni. Barcelona. Od redakcji De Vecchi.